De harde waarheid en kille realiteit.


Alvleesklierkanker! De harde waarheid, de kille realiteit. Ineens lijkt niets meer belangrijk, behalve je eigen lijf, de liefde en verbinding.

De diagnose die mijn vader begin 2017 kreeg. En dan….

Ja, en dan, hoe ga je om met een diagnose die onomkeerbaar is. Operatie gelukt, maar helaas, niet alles weg kunnen halen. De kanker groeit door.

Hoe lang nog? Dat weet niemand, afwachten hoe het zich ontwikkelt.

Als je lijf meewerkt, kun je nadenken over wat je nog uit het leven wilt halen nu er een beperkte houdbaarheid op zit. Die beperkte houdbaarheid hebben we allemaal, maar bij een diagnose als bijvoorbeeld kanker komt de houdbaarheid dichterbij.

Kun je voelen, voelen wat je lijf nodig heeft, wat jij nodig hebt?
Kun je nog denken, denken wat er geregeld moet worden?
Kun je nog aandacht hebben, aandacht voor alles wat er is?

Een diagnose als kanker of wat voor onomkeerbare diagnose dan ook brengt rouw met zich mee en dat wil gevoeld worden. Hoe dan? Door liefde, aanraking en verbinding.

Iemand die met je mee loopt op het onbekende pad, die er voor je is, die praktische zaken voor je regelt, die vragen stelt, die het afscheid bespreekt en oog heeft voor je naasten.

Mijn vader had 8 maanden de tijd om het ‘programma’ te maken voor zijn levenseinde en heeft in december 2017 het leven los moeten laten.

Nog altijd ben ik ontzettend dankbaar dat we zoveel hebben kunnen bespreken in deze 8 maanden.

Niet iedereen krijgt 8 maanden de tijd, dus stel niet uit tot morgen en maak je levenseinde bespreekbaar.

Ik ondersteun je hier met alle liefde in.

Scroll naar boven